بدون عنوان!

كلمه ها هجوم ميارن تو مغزم، فورا يه تيكه كاغذ پيدا مي كنم و هر چي تو ذهنم مي اد مي نويسم،‌تخليه كه مي شم به عادت قديمي مي شينم و تايپ مي كنم هنوز دكمه سيو رو نزده برميگردم اولش هر چند خط رو كه مي خونم به دلم نمي شينه و پاك مي كنم ... هيچ كدوم به دلم نمي شينه از كل مطلب 7 صفحه اي اين موند:

«كاش مي شد غم دلامونو به كسايي بگيم كه واقعا طاقت شنيدن دارن نه اينكه مي شنون و دلداريت مي دن و در ظاهر باعث خنده ات مي شن ولي وقتي ازت فاصله گرفتن تو خودشون مي شكنن... اينقدر دلاشون مهربونه كه ..... »

دو سه روزه مدام مي گم نمي دونم چه مرگمه! ولي دروغ مي گم آخه مي دونم...

در مورد خودم به يه نتيجه اي رسيدم!!!‌تا كسي در مورد خودش و زندگيش چيزي بهم نگه اصلا خودمو قاطي زندگيش نمي كنم و هرگز ازش سوالي رو نمي پرسم ولي وقتي شروع كرد گفتن از خودش ديگه هرگز نمي تونم از فكرش دربيام و نسبت بهش بي تفاوت باشم حتي اگر اون سكوت كنه و حرفي نزنه!

براي نارگل:

مي دوني نارگل مرور خاطره ها داغونم كرد، با اون اس ام اس هم همه چيز دست به دست هم داد تا در كل اين 3 روز 5 ساعت چشم رو هم بذارم... كاش بدوني وقتي حرفي رو بهم نزني بيشتر له و داغون مي شم....

مراقب خودتون و اطرافيانتون باشيد.