من!

از صبح سكوت كردم! حس و حال نوشتن نبود! نه بود!!!! حرفها اينقدر زياد بود كه مي گفتم چيزي ننويسم بهتره! نگفتن بهتر از اينكه كه بگي و ديگران رو هم ....
همه ما مطمئنا خيلي چراها تو ذهنمون داريم، اكثريت جواب اين چراها رو نگرفتن، يه وقتايي هست كه اين چراها مدام تو مغزت رژه مي رن! گاهي چنان محكم فشار مي دن پاشونو كه مغزت درد مي گيره، براي من روز تولدم هميشه روزي بوده كه مغزم درد مي كرده! يه عالمه چرا و سوال دردناك اذيتم مي كرده! چرا من اومدم؟ چرا اينجا؟ چرا...؟چرا... چرا... چرا... حتما خدا بيكار نبوده براي قدرت نمايي منو بوجود بياره... كاش بعد ازا ين همه سال بفهمم فقط همين يكي رو بفهمم! بفهمم چرا بوجود اومدم؟ چه وظيفه اي داشتم كه انجامش ندادم و حالا زنده ام تا تمومش كنم؟ هدفش چي بوده از اينكه مژگاني، مژگان شد....؟
امسال هم......
ولي با يه تفاوت! اين روزا احساس مي كنم بزرگترين هديه ها رو دارم از اون بالايي مي گيرم، مطمئنم بزرگترين روزاي زندگيم رو دارم پشت سر مي ذارم مثل يه بازي سرنوشت ساز شده اين روزها برام......
همه چيزش بازي شده... ولي من برنده ام....
سكوت ارومم كرده از صبح بارها اشك ريختم تو دفتر نه از سر غم از سر شوق ... از صبح تلفن ها و اس ام اس ها وقتي اومدم تو نت پيغامهاي گرمتون ديدن لينك كنار وبلاگ امير(سردرگم)نفسمو بند آورد... خوندن مطلب ياسمن هق هق گريه ام رو تو دفتر بلند كرد و .. و...و..
قدر همه لحظه لحظه هامو مي دونم و از همگيتون ممنونم بينهايت...اجازه بديد اسامي رو تك به تك ننويسم ....
پ.ن:
*ياسي ديدي نوشتم... نترس از سكوتم... سكوت هميشه بد نيست
*نارگل تو دليل خيلي از اين تغييرات بودي ازت ممنونم عزيزم.. حاضر نيستم حتي ثانيه اي غم تو دل مهربونت بشينه ولي چه كنم كه خيلي چيزها دست من نيست... يه وقتايي مي گم كاش مي شد بدزدمت واسه هميشه بيارمت پيش خودم :دي ولي دلم خوشه كه دلت پيشمه...
ميشه چند بارا ين جمله رو بخونيد:
مراقب خودتون و اطرافيانتون باشيد.